Supermarkt

De supermarkt voor mij altijd een bron van lawaai. Misschien heb je het niet in de gaten als je goedhorend bent, maar als je erover nadenkt kun je je er misschien wel wat bij voorstellen: het gerammel van de winkelwagentjes, de muziek op de achtergrond, de piepjes van de kassascan en niet te vergeten de omroepberichten om een kassa erbij te openen of om de laatste aanbiedingen onder de aandacht te brengen, allemaal bronnen van lawaai.. Niks voor mij, dus ik doe ik mijn hoortoestel en CI uit en hoor niets meer. Heerlijk rustig! Mocht ik vanuit mijn ooghoeken zien dat iemand mogelijk mijn hulp zou willen inroepen, dan duik ik snel de eerste de beste gang in en ben ik ineens heel druk met het bestuderen van het etiket van een pakje soep. Soms kan ik er echter niet omheen. Terwijl ik aan het twijfelen ben of ik jonge of jong belegen kaas zal nemen, staat er ineens een oudere dame naast me met twee zakjes mozzarella in haar hand. Kennelijk heeft ze me iets gevraagd en wil ze een antwoord van mij. Wat wil ze weten? Welke het duurste is? Welke de lekkerste? Of wil ze weten of dit mozzarella is of Monchou? Ik heb geen idee. “Ik hoor niets, ik ben doof.” zeg ik op goed geluk. Al hoor ik mezelf niet, ik kan nog wel praten. Het helpt niet. De dame in kwestie kijkt me even ongelovig aan en gaat dan weer door met praten, zie ik aan haar mond. Waarschijnlijk denkt ze: wie kan praten, kan ook horen. Ze houdt nog steeds de twee zakjes mozzarella voor mijn neus. Ik moet dus beslissen of het me waard is om het CI uit mijn zak te halen en in te doen, het computertje van het ingenieuze apparaatje op te starten en de dame verzoeken haar vraag te herhalen. Tegen de tijd dat ik haar heb gehoord, verstaan en begrepen, zijn we minstens enkele minuten verder. Dat schiet niet op, dus ik laat CI en hoortoestel in mijn zak, wijs op goed geluk één van de twee zakjes aan en loop verder, de vrouw verbouwereerd achter latend. Misschien wilde ze alleen maar weten of dit echt van waterbuffelmelk is gemaakt. Pas als ik thuis ben, bedenk ik me dat ik vergeten ben kaas voor onszelf mee te nemen. Ik moet dus nog een keer terug naar de supermarkt.

In mijn boek gaat Lia niet naar de supermarkt. Ze gaat wel shoppen met haar dochters. Lees in mijn boek “Mam hoort weer!” wat moeder en dochter hierover schrijven.

Veel groetjes, Saskia


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Reacties

Heel invoelbaar, maar als niet-dove moet je wel weer steeds met je neus op zo'n probleem worden gedrukt door degenen die het aan den lijve ondervinden!
Dank Saskia, dat je onze tolk wilt zijn!!
ine dijksterhuis, op 02-02-18


Kleurtjes

Hoezo bijzonder?

Vooroordelen?

Je hoort toch goed?

Week tegen Eenzaamheid