Een Ci klinkt afschuwelijk/ geweldig

Toen ik me - inmiddels al een aantal jaar geleden- ging verdiepen in wel of geen CI, zei iemand tegen mij: “Oh, dat zou ik nooit doen. Een CI klinkt afschuwelijk, dan herken je de stemmen van je naasten helemaal niet meer.” Dat bracht me toen erg aan het twijfelen, ik hoorde immers nog wel wat met mijn hoortoestel. Gelukkig had ik toen nog niet geluisterd naar de diverse opnamen die op internet te horen zijn ‘zo klinkt een CI’. In de opnamen is onder meer een pianospel te horen en een stem die iets vertelt. Alles eerst ‘gewoon’ en daarna hoe het klinkt met een CI. En inderdaad, dat klinkt afschuwelijk. Als ik dat van tevoren gehoord had, zou ik nog meer en langer getwijfeld hebben. Gelukkig heb ik toen ook gesproken met anderen, professionals en ervaringsdeskundigen. Zij hebben me tenslotte overtuigd om ook voor een CI te gaan.

Toen ik de aansluiting nog maar een paar dagen had, hoorde ik mijn man en mijn dochters in de keuken met elkaar praten. Wat voelde ik toen gelukkig! Ik zat in de kamer en luisterde naar hun gebabbel. Wat ze zeiden, verstond ik niet, maar alleen al het feit dat ik ze kon horen vond ik geweldig! En zelfs kon ik horen wie er aan het woord was. Ik was zó blij met mijn CI! Vervolgens heeft het me wel nog wekenlang heel veel oefenen gekost om alles te kunnen verstaan. Dat begon vrij simpel met een korte of een lange klank: zaag of zag. Kop of koop. Dat onderscheid maken lukte me al vrijwel meteen, maar de oefeningen werden moeilijker en ook mijn man moest aan de bak; Hij las me voor en ik moest het zien te verstaan: bak - buk- bok, heer - hier - hoor. Ik moest dan mijn gewone ‘gokwerk’ echt achterwege laten en nauwkeurig zeggen of ik dat woord verstaan had of niet. Ik was al jaren gewend om maar te gokken dat er ‘kip’ werd gezegd en niet ‘kap’ of ‘cup’ als in de zin ook iets gezegd werd over kakelen. Maar nu was er geen zinsverband en mocht ik niet gokken, maar moest ik echt goed luisteren en erg mijn best doen als ik aan het oefenen was met mijn man: ‘Zei je ‘meer’? Ik dacht toch echt dat je ‘mier’ zei.’ Dan herhaalde hij het woord nog een paar keer, dan de andere klank, het andere woord. Zo trainde ik mijn hersenen om de klanken echt te verstaan. Je hoort immers uiteindelijk met je hersenen.

Inmiddels kan ik er heel goed mee verstaan. Toch blijven er woorden of klanken die ik niet versta en moet ik alsnog ‘invullen’. Zo klinken de woorden ‘huis’ ‘luis’ en muis’ voor mij vrijwel hetzelfde, dus dan moet ik echt uit de context van de zin halen wat er gezegd wordt. Heb je een ‘uis’ gekocht, dan lijkt het ’t meest aannemelijk dat je het over een huis hebt. En als je kind ‘uis’ heeft in zijn haar, tja, een muis in je haar is wat groot, om van een huis nog maar te zwijgen.

Om dat duidelijk te maken, liet ik onlangs iemand de geluidsfragmenten op internet horen. De man, met wie ik toch al meerdere (formele) gesprekken had gevoerd, schrok zich kapot. “Hoor jij zo?!” Euh, ja, zo hoor ik. “En kun dat verstaan dan? Dat moet wel heel vermoeiend voor je zijn.” Ik dacht: Hoera, eindelijk erkenning! Helaas, de beste man dacht dat een gesprek met mij vrijwel onmogelijk moest zijn als ik de hele dag zo hoorde. Dat was niet mijn opzet, ik had er niet aan gedacht dat het voor een goedhorende helmaal vreselijk moet klinken. Hij heeft immers niet een half jaar lang intensief daarop geoefend, maar hoorde dit voor de eerste keer. Dus de link doorsturen, dat doe ik maar niet meer.

Mocht je nu toch de onbedwingbare behoefte voelen om te luisteren naar de geluidsfragmenten, zoek dan op ‘hoe klinkt een CI.’ Maar je bent gewaarschuwd: Het klinkt afschuwelijk. Maar neem je de moeite om er vaker naar te luisteren, te oefenen met de klanken, dan zal het steeds beter gaan en weet je op den duur niet beter.

En ik? Ik red me prima met mijn CI, ook al blijft het een hulpmiddel en is het niet perfect, ik ben nog elke dag blij dat ik de stap heb gezet.

Twitter Facebook LinkedIn Volgen