GIPS is geweldig

Mocht je bij het lezen van de titel denken dat ik weer een been heb gebroken, dan kan ik je gerust stellen, met botbreuken heeft dit niets mee te maken en de tijd dat ik met mijn kinderen figuurtjes van gietgips maakte, ligt ook al ver achter me. Nee, in dit geval staat GIPS voor Gehandicapten Informatie Project Scholen. Elke dag gaan er groepen gehandicapten naar basisschoolleerlingen en laten daar de kinderen zelf te laten ervaren hoe het is om gehandicapt te zijn. De kinderen, tussen de tien en twaalf jaar, mogen in een rolstoel rijden, met een geblindeerde bril en een taststok hun weg zoeken door de school, dammen zonder handen en bij mij leren ze hun naam te spellen met het handalfabet en een paar gebaren uit de Nederlandse Gebarentaal.

Een week na de spellen komen we terug in de klas. De kinderen hebben een lijstje gekregen met onze diverse handicaps. Dwarslaesie, niet-aangeboren hersenletsel, blind, MS of iets anders. Als het goed is, hebben de kinderen vragen voor elk van ons voorbereid, hun huiswerk. Zo komen ze in groepjes bij ons langs, ook bij mij, uiteraard. Meestal vragen ze eerst wat algemene dingen over mijn privéleven: Hebt u kinderen? Bent u getrouwd? Je moet tenslotte ook even kijken hoe ‘normaal’ zo’n gehandicapte is. En dan komen ze op de hamvraag: Wat is een CI? De meeste kinderen hebben geen idee hoe het gehoororgaan werkt, dus ik heb plaatjes meegenomen. Gehoorgang "tot zover kun je met je vinger erin", trommelvliesbuisjes kennen de meesten wel, evenals een middenoorontsteking, nu zien ze hoe dat zit. Een boontje toont de werkelijke grootte van het slakkenhuis en ik heb fotootjes van trilhaartjes: Zo zien ze eruit als ze goed zijn, en zo zien ze er bij mij uit, ‘een zooitje’. Tja, die trilhaartjes zijn krom, sommige helemaal kapot, dat werkt niet, dat snappen ze (dat bij mij de meeste trilhaartjes geheel ontbreken, vertel ik maar niet, stuk is stuk). Dan de werking van het CI, met een ander plaatje. Mijn vorige processor, die ik nog zuinig bewaar als reserve, komt ook tevoorschijn. Ik wijs onder andere de accu aan, “net als je mobieltje, moet je deze ook iedere dag opladen.” “Kan hij tegen water?” is een vraag die ik vaak krijg. Nee, ook hier maak ik de vergelijking met een mobieltje, die neem je ook niet mee onder de douche of in het zwembad. “De mijne kan wel tegen water,” vertelde een van de kinderen me laatst. Tja de techniek wordt steeds beter en ik weet dat er ook al CI’s zin die van zichzelf waterdicht zijn, maar de mijne nog niet. Ik vertel dat ik wel een speciaal soort ‘doosje’ heb waar het CI in kan en waardoor ik er toch mee kan zwemmen, maar voor even douchen is dat toch te ingewikkeld. Een leuke vraag die ik ook wel eens krijg is: “Zit er ook een voordeel aan doof-zijn?” Ja hoor, ik doe ’s nachts hoortoestel en CI uit en hoor dan helemaal niets. Ik word niet wakker van onweer, baffende honden, een feestje bij de buren of vuurwerk. Dat laatste vinden ze meestal toch wel erg voor mij. Gelukkig kan ik ze gerust stellen dat ik mèt CI en hoortoestel het vuurwerk wel hoor. De laatste tijd zijn er soms slimmeriken die me dan vragen: “Dus u hoort ’s nachts ook het brandalarm niet?” Gelukkig is ook daar een slimme oplossing voor en dan laat ik ze mijn trilschijf zien. Die trilt me wakker als de wekker, deurbel of telefoon gaat of als het brandalarm alarmeert. Dan gaan de kinderen vol indrukken door naar mijn collega-vrijwilliger, die hen ook van alles vertelt over zijn of haar handicap. Intussen komt bij mij het volgende groepje aan wie ik het wonder van een bionisch oor kan vertellen.

Nu het vakantie is, staat GIPS natuurlijk even op pauze, maar ik kijk er al naar uit om volgend schooljaar weer naar heel veel basisscholen te mogen. Kinderverzorgster worden ging helaas niet, maar zo werk ik toch met kinderen.

Twitter Facebook LinkedIn Volgen