Je hoort toch goed?

Laat ik allereerst voorop stellen: mijn CI werkt prima en ik ben erg blij dat deze techniek er tegenwoordig is. Dankzij mijn CI kan ik, om maar wat te noemen, met mijn gezinsleden praten, bij de supermarkt antwoorden op de vraag of ik het kassabonnetje wil hebben, een dagje babbelen met een vriendin bij het shoppen, of telefoneren. Allemaal dankzij twintig minuscule elektroden in mijn slakkenhuis. Ik ben de uitvinder van het CI nog elke dag dankbaar voor dit wonder van techniek.

Maar de keerzijde van dit vernuftige apparaatje is wel dat veel mensen verkeerde verwachtingen hebben van mijn vaardigheden op hoorgebied. “Ik kan prima met je praten, ik merk er niets van dat je niet goed hoort,” zeggen mensen soms. Of: “Je hoort toch goed met je CI?” Nou, dat valt vaak nogal tegen. Immers, meer dan tienduizend trilhaartjes in het slakkenhuis van een goedhorende zijn natuurlijk niet te vergelijken met de twintig elektroden die het hart van mijn CI vormen. Ik hoor dan ook veel medeklinkers niet. Maar wie wel eens galgje heeft gespeeld, weet dat je ook met een paar letters het woord wel kunt raden. En zeker als je het gesprokene in de context hoort. Bijvoorbeeld als ik mijn collega hoor ik zeggen: “De ‘uis doet ‘t ‘iet, ‘isschie’ ‘oete er ‘ieuwe batterije’ i’.” Als ik zie dat ze de muis van haar computer heen en weer beweegt en daarbij wat moeilijk kijkt, snap ik dat de muis het niet doet en er nieuwe batterijen in moeten. Maar waarschijnlijk moest jij ook de zin twee keer lezen voordat je begreep dat ik de m en de n heb weggelaten. Zo moet ik ook steeds puzzelen om te begrijpen wat er gezegd wordt. Dat lukt meestal wel, maar het gaat ook wel vaak fout en vul ik de verkeerde letters in. Het kost ook meestal een fractie meer tijd en het vergt vooral heel veel energie. Dat is al enigszins zo in een optimale luistersituatie (zoals een geluidsdichte kamer en een hele duidelijk stem bij de test), maar als de geluidskwaliteit niet optimaal is, zoals geluid uit speakers, als (groepjes) mensen door elkaar praten, enzovoorts, moet ik nog veel meer mijn best doen om alles te verstaan.

Het helpt me daarom als je rustig en duidelijk tegen me praat, als ik je gezicht kan zien (ik kan het verschil tussen bijvoorbeeld de letters M en N wel zien) en vooral zorgen voor zo min mogelijk achtergrond geluid. Soms zet ik een hulpmiddel in: mijn solo-apparatuur, een soort extra microfoon, of een schrijftolk, die voor mij typt wat er gezegd wordt, zodat ik mijn oren (en hersenen) wat rust kan geven. Kortom, mijn CI werkt fanatisch, ik ben er erg blij mee, maar ik blijf ernstig slechthorend.

Twitter Facebook LinkedIn Volgen