Vooroordelen?

Veel mensen met een beperking zullen het herkennen: vooroordelen. Mensen die in een rolstoel zitten waarbij de begeleider achter de rolstoel wordt aangesproken. Mensen die blind zijn en behandeld worden alsof ze niets zelfstandig kunnen doen. En ja, ook ik heb daar soms last van. Mensen die ineens HEEL DUI-DE-LIJK EN HARD tegen me praten bijvoorbeeld, elke lettergreep apart uitsprekend en bijna schreeuwen. Dat werkt niet want daarmee gaat de klemtoon van het woord en het ritme van de zin weg, waardoor ik minder houvast heb. Maar ik zie en waardeer hun goede bedoeling. Voorzichtig geef ik dan aan dat op een andere manier spreken beter verstaanbaar is voor mij. Laatst was er ook iemand die me een complimentje maakte: “Goh, jij bent helemaal niet achterdochtig.” Nee, hoezo zou ik achterdochtig zijn? Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Ik ken heel veel mensen die doof zijn, maar achterdochtig zijn zij niet.

Toch vat ik ook deze opmerking op als een compliment, zo is het immers bedoeld, al is het dan een vooroordeel. Want eerlijk is eerlijk, ik hoor/ lees ook regelmatig dat mensen met een beperking zelf vooroordelen hebben: “De ander (zonder handicap) snapt me toch niet.” Maar laten we eerlijk zijn: hoeveel mensen met een beperking kent de gemiddelde Nederlander? Waarschijnlijk niet zoveel. En hoe moet hij of zij dan weten wat jij met jouw beperking al dan niet nodig hebt? Wie leert hen dat? Laten we ophouden met te klagen over ‘de ander’ maar laten we blij zijn dat ze het goed bedoelen. Laten we in plaats van klagen dat de ander ons niet begrijpt, zelf aangeven wat we wel of niet nodig hebben. Of verwachten we dat iedereen automatisch weet wat je nodig hebt? Waarom vinden we het wel logisch dat we kinderen leren lezen en rekenen, maar verwachten we dat ze ‘vanzelf’ weten wat iemand met een handicap nodig heeft? Om nog maar te zwijgen over de enorme verscheidenheid en gradaties in beperkingen. Het is aan degene met een beperking, om te laten zien hoe hij/zij wil dat anderen met hem/ haar omgaan en welke hulp je al dan niet nodig hebt. Als ik het uitleg, heb ik het nog niet meegemaakt dat iemand daar niet in mee wil gaan. En ja, soms moet ik dat wat vaker herhalen, jammer dan. Degene die nooit iets vergeet, moet volgens mij nog geboren worden.

Als we op deze manier van elkaar leren, kunnen we naar een inclusieve samenleving, waarbij we allemaal onszelf kunnen en mogen zijn. En de allereerste stap hierin is beginnen bij de kinderen. Daarom ben ik bij GIPS. Zoals veel kinderen het verwoorden in het gastenboek: “Het was heel leerzaam om te ervaren hoe het is om gehandicapt te zijn.” Kijk, daar doe ik het voor.

Twitter Facebook LinkedIn Volgen