Een ouder met een handicap

Onlangs was het in het nieuws: de kinderombudsvrouw wil hulp voor kinderen die ouders met een ziekte of handicap hebben. Kijk, dat was nou precies de reden dat ik mijn boek heb geschreven! Een paar jaar geleden ging ik op zoek naar een jeugdboek hierover, maar ik vond niets in die richting. Als ik vroeg naar een boek over dit onderwerp, keek men mij een beetje meewarig aan. Iemand met een handicap die ook nog kinderen had? Bestond zoiets dan? Leek men te denken. Dat is natuurlijk flauwekul. Iemand met een lichamelijke of zintuiglijke handicap is net zo 'normaal' als ieder ander. Als je dan kinderen wilt, waarom niet? Of misschien raak je wel gehandicapt op latere leeftijd, dat kan ook. Het hebben van een beperking hoeft zeker niet te betekenen dat je geen goede ouder bent. Helaas denkt niet iedereen er zo over. Het is dan ook goed dat de ombudsvrouw nu aandacht vraagt voor deze groep kinderen, die nergens is geregistreerd en niet officieel wordt erkent.

Het kan soms best lastig zijn voor kinderen om een ouder met een beperking te hebben. Zeker voor tieners, die zich los willen maken van thuis, meer hun eigen gang willen gaan. Want hoe maak je je los van je ouders als je vader of moeder je nodig heeft? In het geval van Iris bijvoorbeeld, als je voor je moeder moet tolken bij de arts omdat zij hem niet verstaat. Als je moet telefoneren voor je moeder omdat zij teveel moeite heeft om de ander door de telefoon te verstaan. En dan heb je nog het gevoel van schaamte voor je gehandicapte ouder. Veel tieners vinden hun ouders a priori al stom. Hun kleding is niet zo hip als die van hun klasgenoot, hun haar staat de puber niet aan en natuurlijk mag je als puber véél minder van je eigen ouders dan je klasgenootjes. En dan heb je óók nog eens een ouder met een beperking! In het geval van Iris een communicatieve beperking nota bene! Erger kan bijna niet, vindt zij. Een ouder die anderen niet verstaat of verkeerd. Die door de buitenwereld soms niet voor vol wordt aangezien omdat ze de verkeerde antwoorden geeft. Om je dood te schamen!

UIt het onderzoek van de ombudsvrouw bleek dat tieners vaak niets vertelden over hun extra zorgtaken thuis. En als anderen het wel wisten, werd er vaak niets mee gedaan, zeiden sommige jongeren. Ook Iris besluit om tegen haar vriendje maar niets over haar moeder te vertellen. Gelukkig voor haar treft ze een jongen die zelf ook een ouder met een handicap heeft. Hoe hij daarmee omgaat en wat hij Iris te bieden heeft, dat lees je in mijn boek.

Mijn hoop is dat mijn boek een klein beetje bijdraagt aan de acceptatie van iemand met een handicap. Dat ook iemand met een beperking een goede ouder kan zijn. En dat jongeren zich herkennen in Iris, ook als hun ouder misschien een andere beperking heeft. De gevoelens en de dingen waar je tegenaan loopt, zijn min of meer hetzelfde. Of je nu een ouder hebt die doof is, blind of een andere handicap heeft. Daarom ben ik blij dat de ombudsvrouw in de bres springt voor deze kinderen en jongeren, zodat ook zij gehoord worden.

Veel groetjes, Saskia

Twitter Facebook LinkedIn Volgen