Is een CI verplicht?

Laten we wel wezen, een CI is een prachtige uitvinding. Vooral voor mensen zoals ik, die opgegroeid zijn als horende. Mijn moedertaal is gesproken Nederlands. Zonder het implantaat zou ik nu vrijwel geheel doof zijn en zou ik niet meer kunnen communiceren op de manier die ik gewend ben. En alhoewel mijn gezin en ik inmiddels al een klein beetje Gebarentaal kennen, zal het voor ons altijd een tweede taal blijven en we zullen het nooit zo vloeiend 'spreken' als gesproken Nederlands. Dat is anders wanneer je doof bent geboren en met Gebarentaal bent opgegroeid. Dan is Gebarentaal je moedertaal, zeker als je ook dove ouders hebt die ook met Gebarentaal zijn opgegroeid. Dan kun je alles verwoorden in Gebarentaal. Gevoelens, emoties, je kunt erin schelden of lief hebben, fluisteren en schreeuwen.

Tot begin deze eeuw nog was het op scholen voor dove kinderen verboden om Gebarentaal te gebruiken. Kinderen moesten met veel moeite gesproken taal leren, ondanks het feit dat ze zichzelf noch de ander konden horen. Vaak spraken de kinderen stiekem, op het schoolplein, onderling in Gebarentaal, kinderen zijn creatief! Maar zag de leiding het, dan kregen ze straf en werden hun handen vastgebonden. Gelukkig is de situatie sindsdien stukken verbeterd: Er is een standaard Nederlands Gebarentaal gekomen, een mix tussen de diverse 'dialecten' en op de scholen wordt het de kinderen gewoon onderwezen. Daarnaast zijn er gebarentolken voor gesprekken tussen horenden en doven. In de VS is zelfs een universiteit voor doven, waar alle colleges in Gebarentaal worden gegeven en alle studenten doof zijn en Gebarentaal spreken!

Des te opvallender is dat er een KNO-kliniek in Duitsland was die een peuter, tegen de wens van de ouders in, een CI wilde implanteren. De (dove) ouders dreigden uit de ouderlijke macht ontzet te worden omdat zij weigerden om bij hun kind een CI te laten implanteren. Nogmaals, een CI is een prachtig hulpmiddel, maar als je doof geboren wordt, je hebt dove ouders en je moedertaal wordt Gebarentaal, wat is daar dan mis mee? Daar waren de Duitse artsen het niet mee eens. De kinderbescherming kwam eraan te pas en de rechter moest een oordeel vellen: is het welzijn van dit kind in gevaar? De rechter ging mee in de wens van de ouders: het kind hoefde niet te worden geïmplanteerd als de ouders dat niet wilden. Gelukkig! Want waarom zou Gebarentaal minder taal zijn dan gesproken taal? Waarom zou een doof persoon zich niet kunne ontwikkelen en gelukkig zijn? Een CI is een prachtig hulpmiddel, maar je blijft ermee slechthorend en zonder het ding op je hoofd ben je alsnog doof. Maar met of zonder CI, iemand die doof is, is bovenal en vooraleerst gewoon een mens. Een mens met een vrije wil, die zelf mag kiezen, ook voor zijn of haar kind(eren) of het een grote operatie, met alle risico's van dien, wel of niet laat doen.

Wil je het hele (Duitse) artikel lezen, kijk dan op: https://gehoerlosenzeitung.de/cochlea-implantat-zwang-urteil-goslar/?fbclid=IwAR29xv7_8al2icUmiMXwPa9rMHhB8lQTcPvKLOP2YB4UqsLZ2NXHHFfgDdg

Veel groetjes, Saskia

Twitter Facebook LinkedIn Volgen