Toegankelijkheid
“De toegankelijkheid in Nederland voor mensen met een beperking is onvoldoende”, aldus een rapport van ‘De Alliantie VN-verdrag’ (een samenwerking van vijf organisaties die opkomen voor mensen met een handicap) , die hun rapport deze week aan de VN aanboden. “Mensen met een handicap zijn onzichtbaar, ze komen niet met trekkers naar het Malieveld”, las ik verderop in het artikel.
Mensen met een beperking wisten dat natuurlijk allang. Maar waar vooral over gerept wordt, zijn mensen in rolstoelen, eventueel kinderen met leerproblemen, maar dan houdt het wel zo’n beetje op. Over toegankelijkheid voor doven en slechthorenden hoor je, letterlijk, niets. Terwijl er in een gemeente waarschijnlijk meer mensen met gehoorproblemen wonen dan mensen met een lichamelijke handicap. Dikke kans dat veel mensen niet eens weten dat ook wij tegen drempels aanlopen. We zijn ook onzichtbaar voor de samenleving. Men kijkt nauwelijks op van iemand met een hoortoestel, zo die al zichtbaar zijn. En als je zegt: “Ik ben slechthorend”, wordt het vaak gebagatelliseerd. Slechthorendheid is immers niet zo erg, wordt vaak gedacht.
Maar als je slechthorend of doof bent, ben je wel degelijk beperkt in je communicatie. Denk bijvoorbeeld maar aan het meedoen met sociale activiteiten als een hobbyclub, een sportvereniging of een feestje. Veel mensen met gehoorproblemen doen er maar liever niet aan mee, of voelen zich buitengesloten omdat ze er niet of weinig kunnen verstaan. En wat voor veel slechthorenden en doven een haast onneembaar hobbel is: Telefoneren. Wil je een afspraak maken bij de huisarts of in het ziekenhuis? Je moet bellen. Wil je iets weten over je belastingaangifte? Bel de belastingtelefoon! Maar wat als je nou niet kunt bellen? Dan moet je dus een ander vragen om voor jou te bellen. Dag zelfstandigheid! Terwijl er, juist nu in de 21ste eeuw, zoveel meer mogelijkheden zijn op het gebied van communicatie. Denk aan e-mail, chat, WhatsApp, enzovoorts. Bij sommige (huis)artsen kun je tegenwoordig online of via e-mail een afspraak maken, maar nog lang niet overal is men zo ver dat dat kan. Laatst hoorde ik zelfs van iemand die een offerte aan wilde vragen voor iets. Toen ze vertelde dat ze doof was en niet kon telefoneren, werd er gevraagd of haar partner of een zoon of dochter niet kon bellen. Nou nee, ze had geen partner en geen kinderen, ze wilde zelf de offerte aanvragen! Nee, helaas, dat kon alleen telefonisch. Eerlijk gezegd, daar zakt mijn broek van af! Wanneer dringt het nou toch door dat mensen met een handicap, met wat voor beperking dan ook, ook volwaardige burgers zijn? Mensen die net zo zelfstandig willen zijn als anderen zonder handicap! Wij willen ook informatie kunnen opvragen, een bestelling doen of een afspraak maken.
Misschien moeten we inderdaad maar eens met ons allen naar het Malieveld gaan om gehoord te worden. Als iedereen zou komen die beperkingen ervaart omdat hij of zij problemen heeft met horen, zou het Malieveld waarschijnlijk te klein zijn. En we kunnen lawaai maken zoveel als we willen: als we onze hoortoestellen (en CI's) uitdoen, blijft het nou eens voor ons stil.