Voordeel halen uit mijn doofheid
Soms, heel soms heeft het een voordeel om doof te zijn. Neem nou afgelopen woensdagavond. De snelste weg van A naar B was dwars door het winkelcentrum. Natuurlijk weet ik dat je daar niet mag fietsen maar ik ben nogal lui in dat opzicht, ik had haast en bovendien, het was 20.00 uur, de winkels waren al lang en breed gesloten, het hele winkelcentrum was uitgestorven. Met de fiets ben ik er zo, dacht ik.
Bijna aan het eind van het winkelcentrum hoor ik achter me iemand rennen. Ik dacht aan een hardloper en ga nog netjes aan de kant om de vermeende jogger door te laten. In mijn fietsspiegel en zie ik echter geen hardloper, maar een agent. Ai. Toch moet ik hem complimenteren met zijn conditie; hij moet al wel zo’n honderd meter achter me aan hebben gehold, maar geen spoortje van dat het hem moeite heeft gekost. Dat doe ik hem niet na.
“Begrijpt u me niet?!” bast hij me toe als hij me heeft ingehaald.
Begrijpen? Huh? Hoezo? Ik zet mijn meest onnozele gezicht op.
“Begrijpt u me niet?!” Herhaalt de agent.
“Sorry meneer, ik ben doof, ik kan u niet verstaan,” zeg ik. Ik trek de muts van mijn hoofd en strijk het haar naar achteren, zo kan hij mijn hoortoestel en CI goed zien, hoop ik.
De agent laat zich niet van zijn stuk brengen. “Meekomen!”
Even ben ik bang dat hij me mee naar het bureau wil nemen, maar hij wil me wat laten zien. Op de schuifdeuren staan stickers met wat er allemaal verboden is. Het zijn er nogal wat, maar de agent wijst me aan: een rode cirkel met een fiets erin en een streep erdoor.
“BE-GRIJ-PT U DAT?” vraagt hij extra hard en dui-de-lijk. “NIET FIET-SEN.”
“Ooh, ik mag hier niet fietsen? Ook niet ’s avonds?”
Hij zwaait met zijn vinger. “Nee! Ook niet ‘s avonds”
“Oh, oke. Dat wist ik niet. Ik dacht dat het ’s avonds wel mocht. Nou, ik zal het niet meer doen hoor. Dag meneer, fijne avond nog.” En netjes met mijn fiets aan de hand loop ik de laatste paar meter.
Ik moet toch eens op die stickers kijken. Is er niet ook een sticker met: ‘verboden voor overijverige agenten'?