Onduidelijk praten?
Deze week was ik bij een hoogbejaarde dame op bezoek. “Hoe gaat het met uw gehoor?” vroeg iemand aan haar.
"Oh, ik hoor nog prima, hoor!" antwoordde de dame.
Haar zoon, ook bij het gesprek aanwezig, keek wat bedenkelijk en zei: "Nou, ik merk toch vaak dat je me niet goed verstaat."
“Wat zeg je? Je moet niet zo onduidelijk praten,” antwoordde de dame.
Het zal voor veel mensen herkenbaar zijn: ik hoor wel prima, maar de ander praat zo onduidelijk. Uiteraard kan een slechthorende beter verstaan als de ander rustig en duidelijk praat, maar dat betekent niet dat hij of zij altijd onduidelijk spreekt. Het is dan vaker zo dat het aan het gehoor ligt, zeker als anderen de spreker wel kunnen verstaan. Ik heb het al eens eerder gezegd: het is meestal de omgeving die als eerste merkt dat een partner, ouder of andere naaste niet meer goed hoort (zie ook mijn blog: ‘Hebt u er last van?’ van 29 mei j.l.) De slechthorende zelf vindt vrijwel altijd dat het wel meevalt. Dat komt meestal omdat het gehoor zo sluipenderwijs achteruit gaat, je past je vanzelf wel steeds aan. Je hebt geleerd om de ontbrekende klanken zelf in te vullen. En vaak klinkt het ook alsof een ander niet duidelijk praat. Iemand die onduidelijk praat, ‘slikt’ immers letters in? Nou dan! Dus denk je al snel: het ligt aan de ander!
In mijn boek denkt ook Lia dat: ondanks het feit dat ze weet dat ze slechthorend is, denkt ze toch dat het best wel meevalt met haar gehoor. “Als de ander maar duidelijk praat, kan ik hem of haar best wel verstaan met mijn hoortoestellen,” schrijft ze in haar dagboek. Een CI? Welnee! Daar is ze nog lang niet aan toe. “Zo slecht hoor ik heus niet,” zegt ze tegen haar huisgenoten als die haar een krantenartikel over een CI onder haar neus duwen. Toch gaat Lia uiteindelijk wel voor een CI en er gaat een wereld voor haar open. Net als ik destijds, hoort Lia de nageltjes van de hond op het laminaat, ze hoort vogels fluiten en hoe haar voetstappen klinken in een kerk. Allemaal geluiden die je als slechthorende moet missen. Misschien niet de allerbelangrijkste geluiden, maar ze maken het leven wel net een beetje leuker. En het mooiste is: ze kan haar man en kinderen weer verstaan.
Denk je zelf dat de ander altijd zo onduidelijk praat: kijk dan eens of een hoortoestel of eventueel een CI iets voor je is. Aan een CI is de dame die ik sprak nog lang niet toe, maar een hoortoestel zou ik haar gunnen. Om weer een praatje te kunnen maken en de ander zonder veel moeite te verstaan.