Anderhalve meter

We horen elke dag dat we niet te dicht bij elkaar in de buurt mogen komen: anderhalve meter is het minimum. Sommigen nemen met een het zekere voor het onzekere en houden wel twee, drie of meer meter aan. Prima natuurlijk om te zorgen dat we elkaar niet zullen besmetten met het nieuwe coronavirus, maar voor een slechthorende als ik, is anderhalve meter al vaak een probleem, laat staan als iemand drie of vier meter van me af staat.

Zo kwam ik bij de apotheek om mijn vaste medicatie op te halen. Daar was een speciaal procedé voor, want de gewone ingang was afgesloten: ik moest eerst opbellen. Nou kan ik wel redelijk bellen met mijn mobiel, maar het is heel lastig voor me en ik doe het daarom liever niet. Veel slechthorenden kunnen helemaal niet mobiel bellen. Enfin, ik was dus zo eigenwijs om maar even op het raam te tikken. Ze wezen me dat ik naar de achteringang moest. Daar stond een enorme partytent opgesteld met een hek er omheen waaraan een bakje zat voor de medicatie. Het was overduidelijk dat men daar geen enkel risico wilde nemen. Een van de medewerkers kwam de tent in en bleef op een meter of vijf van me vandaan staan. Ze zei iets wat ik dus niet kon verstaan. Daar word ik altijd een beetje kriegel van. Van weeromstuit ga ik dan schreeuwen want ik kan niet goed inschatten op welke afstand een goedhorende mij kan verstaan. “Ik versta u niet! Ik ben doof,” schreeuwde ik dus naar de vrouw verderop. Aarzelend kwam ze een paar stappen dichterbij. “Ik mag niet zo dicht bij u in de buurt komen,” schreeuwde ze me toe. Ik mocht daar niet te voet komen, alleen met de auto, begreep ik na een tijdje. Die heb ik niet, dan moest ik van thuis uit maar bellen, dan zouden ze de medicijnen wel komen brengen.

Het gevolg van al dat schreeuwen en het verkeerde stemgebruik, is dat ik keelpijn kreeg. Even schrok ik, was keelpijn niet juist een teken van …? Nou nee, deze keelpijn is anders dan de keelpijn die hoort bij welke griep dan ook; een vage, zeurende pijn die zich niets aantrekt van of ik veel of weinig slik. Alleen van schreeuwen dus. Deze keelpijn kende ik: van vroeger, voordat ik hoortoestellen kreeg. Ook voordat ik het CI kreeg, heb ik een tijdje keelpijn gehad. Ook toen kon ik de mensen niet verstaan, ook toen gebruikte ik mijn stem verkeerd en had ik dus keelpijn. Dat ging vanzelf weer weg toen ik weer kon horen. Dus deze keelpijn zal ook wel weer over gaan, als ook het virus weer weg is. Maar tot die tijd: heb een beetje begrip voor me als ik een wat kleinere afstand aan wil houden dan drie, vier meter. Of je moet een megafoon meenemen als je met me praat.

Blijf allemaal gezond! Saskia

Twitter Facebook LinkedIn Volgen