Moe!

Al voordat ik aan mijn boek begon, wist ik dat ik in elk geval de vermoeidheid erin wilde hebben. Veel goedhorenden hebben niet in de gaten hoe vermoeiend slechthorendheid is. Maar als je er bij stilstaat, is het niet zo gek. Als je altijd maar een deel van elk woord hoort moet je al het andere invullen. Door middel van liplezen bijvoorbeeld. Een deel van de letters kun je zien aan het mondbeeld. Als je zelf denkt hoe je ‘veer’ of ‘meer’ zegt, dan voel je vanzelf dat je de V met je boventanden op je onderlip vormt en de M met gesloten lippen. Andere letters kun je niet zien, die moet je uit de context van de zin halen, als je bijvoorbeeld ‘heer’ zegt, zie ik geen verschil met ‘eer’. Ook lijken letters en daarmee woorden soms op elkaar zoals ‘meer’ en ‘beer’. En natuurlijk praat niet iedereen even duidelijk. Dat alles bij elkaar maakt dat een slechthorende veel meer moeite moet doen om te kunnen volgen wat er gezegd wordt. Zo kan ik een vergadering van een uurtje wel aan, maar als het langer duurt, merk ik gewoon dat ik moe word. In mijn boek had ik dat dus meteen als eerste hoofdstuk: moeder Lia die uitgeteld op de bank is neergeploft. Puber Iris begrijpt daar niets van. Hoe kan haar moeder nou moe worden van een beetje vergaderen? Voor haar lijkt een vergadering niet veel meer dan een gezellig kletspraatje met je collega’s, kopje koffie erbij, hoe kan dat nou vermoeiend zijn?

En over vergaderingen gesproken: veel vergaderingen, cursussen en andere bijeenkomsten zijn nu via de computer met programma’s als Zoom. Dat maakt het nog veel lastiger. Het geluid is slechter dan wanneer je in het echt met iemand praat en het beeld komt niet altijd tegelijk met het geluid, wat spraakafzien ingewikkeld maakt. Gelukkig is ook daarvoor de schrijftolk! Hiep hiep hoera! Zij (er zijn heel weinig mannelijke schrijftolken en voor mij tolken alleen dames) heeft een speciaal toetsenbord, waarmee ze vrijwel simultaan voor mij kan typen wat er gezegd wordt. Op die manier lees ik wat er gezegd wordt, wat me een berg energie spaart. De schrijftolk die vaak ‘live’ voor me tolkt bij lezingen, vergaderingen en dergelijke, is nu mijn digitale tolk. Bij een lezing of bijeenkomst in de ‘echte wereld’, neemt de schrijftolk een laptop mee, waarop ik de kan lezen wat er gezegd wordt. Met de digitale bijeenkomsten kan ik haar tekst lezen via het scherm van mijn eigen laptop, waarmee ik ook met de andere deelnemers praat. Je begrijpt dus dat ik super blij ben met deze mogelijkheid. Op deze manier kan ik toch mijn cursus blijven volgen, ondanks het feit dat de omstandigheden wat minder ideaal zijn. Dus bij deze ook een applausje voor de schrijftolken, die ook een ‘vitaal beroep’ hebben!

Blijf gezond allemaal! Groetjes, Saskia

Twitter Facebook LinkedIn Volgen